Peters Peinzels: 'Babylonisch Bangkok'
Van onze redactie
20 januari 2017
Wijchenaar Peter Droste schrijft op wijchensnieuws.nl regelmatig zijn 'Peinzels'.
Babylonisch Bangkok
Omdat het café erg klein en erg warm was, zaten de meeste mensen buiten op de smalle stoep die door een muurtje was afgescheiden van de weg waarop ook na middernacht nog talloze taxi’s hun weg naar klanten zochten.
We zaten aan wankele tafeltjes waarbij elke volgende bierfles het kwetsbare evenwicht dreigde te verstoren; op krukjes die nauwelijks stabieler waren. Om me heen Ieren, Schotten, Zweden, Thai en naast me een Portugees-Amerikaanse dame die meer jaren telde dan haar jurk centimeters. We praatten over haar leven: grootouders die de dictatuur van Salazar waren ontvlucht door naar de Verenigde Staten te vertrekken; haar jeugd in New England, later in Californië. Altijd op zoek naar, geen idee eigenlijk wat. Maar in Bangkok had ze het gevonden, nog steeds zonder te weten wat precies.
De Schotten waren wat duidelijker: zolang er maar geen Engeland in de buurt was, was het goed. De Ieren konden zich daarin wel vinden. Zo kabbelde het gesprek via flarden tussen de tafeltjes door. De Schot naast mij zei dat geen enkele politicus te vertrouwen was; ik zei dat ik het daarmee niet eens was. Waarop we concludeerden dat we het niet eens waren, nog eens proostten en overstapten op het verschil tussen Ierse en Schotse whiskey, wat meteen een mooi bruggetje sloeg naar de Ieren in ons gezelschap.
Een avond zoals een avond hoort te zijn: gevuld met warmte, gesprekken die nergens over gaan en dus de essentie raken: menselijk contact.
Tot er een jong stel bij kwam zitten. Blond en blij en gretig, met ogen die verraadden op zoek te zijn naar de kern. Uit Nederland. Binnen een minuut vroeg de jongen hongerig naar de meningen over Brexit. Er viel een stilte die na ruime tijd verbroken werd door een van de Schotten: “That’s about politics, laddy; ’s got nothing to do with real life.” Maar zo gemakkelijk liet deze student sociologie zich niet aan de kant schuiven. Dus vroeg hij door en door. Voorzichtig probeerde ik hem duidelijk te maken dat er een tijd en plek was voor alles, maar dat dat niet hier en nu was. Toen stortte hij zich op de Portugees-Amerikaanse dame en roerde Trump aan. Binnen vijf minuten was zij aan het huilen en verhaalde over de frustraties, de schaamte en de hulpeloosheid tegenover deze vleesgeworden kapitalist en vooral respectloze bullebak.
Daarop stonden de Schot en ik op, hielden een taxi aan, hielpen het jonge Nederlandse stel met zachte hand de auto in, rekenden af met de chauffeur en gingen verder waar we gebleven waren.
Peter Droste
Babylonisch Bangkok
Omdat het café erg klein en erg warm was, zaten de meeste mensen buiten op de smalle stoep die door een muurtje was afgescheiden van de weg waarop ook na middernacht nog talloze taxi’s hun weg naar klanten zochten.
We zaten aan wankele tafeltjes waarbij elke volgende bierfles het kwetsbare evenwicht dreigde te verstoren; op krukjes die nauwelijks stabieler waren. Om me heen Ieren, Schotten, Zweden, Thai en naast me een Portugees-Amerikaanse dame die meer jaren telde dan haar jurk centimeters. We praatten over haar leven: grootouders die de dictatuur van Salazar waren ontvlucht door naar de Verenigde Staten te vertrekken; haar jeugd in New England, later in Californië. Altijd op zoek naar, geen idee eigenlijk wat. Maar in Bangkok had ze het gevonden, nog steeds zonder te weten wat precies.
De Schotten waren wat duidelijker: zolang er maar geen Engeland in de buurt was, was het goed. De Ieren konden zich daarin wel vinden. Zo kabbelde het gesprek via flarden tussen de tafeltjes door. De Schot naast mij zei dat geen enkele politicus te vertrouwen was; ik zei dat ik het daarmee niet eens was. Waarop we concludeerden dat we het niet eens waren, nog eens proostten en overstapten op het verschil tussen Ierse en Schotse whiskey, wat meteen een mooi bruggetje sloeg naar de Ieren in ons gezelschap.
Een avond zoals een avond hoort te zijn: gevuld met warmte, gesprekken die nergens over gaan en dus de essentie raken: menselijk contact.
Tot er een jong stel bij kwam zitten. Blond en blij en gretig, met ogen die verraadden op zoek te zijn naar de kern. Uit Nederland. Binnen een minuut vroeg de jongen hongerig naar de meningen over Brexit. Er viel een stilte die na ruime tijd verbroken werd door een van de Schotten: “That’s about politics, laddy; ’s got nothing to do with real life.” Maar zo gemakkelijk liet deze student sociologie zich niet aan de kant schuiven. Dus vroeg hij door en door. Voorzichtig probeerde ik hem duidelijk te maken dat er een tijd en plek was voor alles, maar dat dat niet hier en nu was. Toen stortte hij zich op de Portugees-Amerikaanse dame en roerde Trump aan. Binnen vijf minuten was zij aan het huilen en verhaalde over de frustraties, de schaamte en de hulpeloosheid tegenover deze vleesgeworden kapitalist en vooral respectloze bullebak.
Daarop stonden de Schot en ik op, hielden een taxi aan, hielpen het jonge Nederlandse stel met zachte hand de auto in, rekenden af met de chauffeur en gingen verder waar we gebleven waren.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
