Een kleine kriebel: 'Loslaten'

In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wijchensnieuws - de krant' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.

Loslaten

De gangen van het vliegveld, waar ik net mijn zoon had zien verdwijnen, maakten plaats voor beelden van langer geleden. Van de vakanties toen de kinderen nog klein waren. Met auto en tent, op de bonnefooi maar wel altijd richting mooi weer. Want kamperen is heerlijk, maar je hebt er wel zon en warmte bij nodig.
Het waren periodes van onbezorgd plezier. Genieten van hun genieten. Het gekeutel op de campings; de omslachtige manieren waarop ze contact legden met andere kinderen, om dan uiteindelijk te merken dat het vooral vanzelf kon gaan.
Maar er waren altijd momenten waarop de ontspanning omsloeg in bezorgdheid, bij mij althans. Dat waren de momenten waarop we een grote stad ingingen of een druk strand bezochten. Plekken waarop het zo druk, en dus zo onoverzichtelijk was dat ik voortdurend aan het tellen was: één, twee, drie, vier. Gelukkig, ze zijn er nog allemaal.
Een dag strand, toch al niet mijn favoriete bezigheid, was vooral een dag van in de gaten houden en tellen. Af en toe probeerde ik zo’n verblijf in te korten door al snel voor te stellen weer te gaan. Maar meestal was zo’n voorstel kansloos. Het water trok te hard en het zand bood te veel mogelijkheden voor onbekommerd graven en bouwen. Bovendien waren er de talloze schelpen. Zodat ik me maar weer op de handdoek liet vallen, probeerde ontspannen te lezen om na een paar minuten weer te gaan tellen: één, twee, drie, hee, waar is…?? Oh gelukkig: vier.
Barcelona, Milaan, Parijs, Praag: prachtige steden maar ik genoot er vooral van om de club bij elkaar te hebben.

Loslaten, het is nooit mijn sterkste kant geweest.
Kinderen, ze worden groter, volwassen, zelfstandiger en de wereld ligt aan hun voeten. Ze moeten alleen zelf die stappen zetten. En dat doen mijn kinderen. Ieder op hun eigen manier. De één zet wat grotere stappen dan de ander.
Jaren geleden, toen een dochter begon aan een wereldreis, had ik geen rustig moment tot ik zeker wist dat ze goed op de eerste bestemming was aangekomen. Nu is mijn zoon vertrokken voor een jaar naar China en wacht ik ongeduldig op het bericht van behouden aankomst. Bij elke tril van mijn smartphone werp ik een verwachtingsvolle blik. Pas na dat bericht maakt de bezorgdheid plaats voor trots: trots op mijn kinderen die hun eigen leven maken en invullen. Dichtbij en ver weg. Ze zoeken hun plek in de wereld. Nu hun vader nog.

Peter Droste