Ila van der Pouw met 'Villa Fantoom 6+' in 't Mozaïek Wijchen

Voordat je naar de voorstelling Villa Fantoom gaat kijken, mag je in de spookachtige kelder van 't Mozaïek op "trick-or-treat"-tocht... als je durft!

Amélie (gespeeld door Ila van der Pouw) erft de vervallen villa Fantoom. Zij is een achternicht van de laatste gravin Wendela (gespeeld door danseres Noa Janssen) die haar sportwagen na een wat al te feestelijke avond een Zuid-Frans ravijn instuurt.

De mythe gaat dat in de villa een schat verborgen ligt, geroofd door één van Amélie’s roemruchte voorvaderen: de piraat Schele Berend. Amélie betreedt de villa met maar één doel: het vinden van de schat. Daar heeft zij alle reden toe. Amélie is van de arme tak van de familie of zoals de laatste gravin graag mocht opmerken: de wandelende tak omdat deze onfortuinlijke sloebers nu eenmaal geen sportwagens bezitten. Vele erfgenamen zijn Amélie al voorgegaan in hun zoektocht naar de schat maar hebben om onopgehelderde reden de villa met lege handen verlaten.

Amélie wordt ontvangen door de markante butler François die naast een onweerstaanbare hang naar de wijnkelder, haar waarschuwt dat het spookt in de villa. Amélie beweert niet te geloven in spoken, maar komt al snel op haar woorden terug wanneer de geest van gravin Wendela verschijnt, in een wervelende dans met de Vuurgeest van de villa. Hij belandt zodra Wendela weer verdwijnt, oog in oog met Amélie en vertelt haar het warm kloppend hart van de villa te zijn, degene die deze ogenschijnlijke bouwval tot een warm thuis maakt en dat de diamanten waar zij naar op jacht is dat zeker niet zullen doen. Maar Amélie is vastbesloten: ze zal slagen waar eerdere erfgenamen faalden, ze zal de schat vinden en wat haar betreft mag de bouwvallige villa dan ten prooi vallen aan de slopershamer.

In haar zoektocht ontmoet zij de andere bewoners van de villa: een wolf die graag weerwolf wil worden, juist om ongewenste bezoekers als Amélie af te schrikken, en dat keer op keer ziet mislukken en zich dus vreselijk een weer-niet-wolf voelt. En daar vinden de twee elkaar: Amélie voelt zich eigenlijk voortdurend een ‘net niet gravin’. Wel een ouwe fiets maar geen klassieke sportwagen. Wel een leuke jurk maar geen haute couture. Wel de titel maar niet de rijkdom. Net niet, allemaal.

Amélie voelt zich al snel op haar gemak met de aanvankelijk woest ogende wolf die eigenlijk meer weg heeft van een goedmoedige hond. Dus: als hij dan geen weerwolf kan zijn, is hij dan misschien wel een speurwolf? Hij is ontzettend een speurwolf, meent hij zelf, tot op het bot hulpvaardig, tot ze hem vraagt haar te helpen de schat te zoeken. Dan haakt hij angstig af. De schat brengt alleen onheil en ongeluk.

Ze ontmoet het spook van de huishoudster, een wolk van gezellige babbelzucht die haar uitlegt dat spoken bij de gratie van mensen bestaan. Zonder mensen valt er niks te spoken. Zonder gravin van vlees en bloed zal iedereen in de villa voorgoed verdwijnen. Nu gebeurt Maar het mag allemaal niet baten. Amélie is en blijft onvermurwbaar. Ze is hier om de schat te bemachtigen hoewel ze het gezelschap van de vrolijke huishoudster eigenlijk al direct mist.

Dan verschijnt gravin Wendela weer die in een spannende dans een groot kamerscherm in stelling brengt dat een poort naar het roemruchte verleden van de villa blijkt te zijn. Ze lijkt haar erfgename uit te nodigen, uit te dagen de felbegeerde schat dan maar op te graven.

Zo komt ze oog in oog te staan met haar illustere voorvader schele Berend die haar stampend op zijn houten poot waarschuwt voor de vervloekte schat van Villa Fantoom, maar Amélie is niet van haar stuk te brengen, ook niet wanneer de scheepsjongen van kapitein Berend, Barrel genaamd, haar tenslotte uit de doeken doet hoe de schat in de mist van de tijd verdwenen is. Een kist met edelstenen, gouden munten, diamanten zelfs blijkt tijdens een hevige zeeslag naar de bodem van de zee gezonken te zijn.

Barrel heeft als laatste op de in zee dobberende kist gezeten maar voor de keuze gesteld samen met de schat te zinken of de kist uiteindelijk los te laten, nadat hij al handenvol goud en edelstenen in zee heeft gesmeten om de rijkdommen drijvende te houden, verdwijnen ze tenslotte toch in de golven en weet Barrel ternauwernood het vege lijf te redden. Barrel smeekt haar te blijven. Híj is de schat van de villa. En nu realiseert Amélie zich waarom alle voorgaande erfgenamen zijn afgehaakt en de villa weer verlaten hebben.

Ze staat op het punt diep teleurgesteld de villa te verlaten terwijl gravin Wendela haar in een laatste dans nog haar vertrek tracht te voorkomen, haar zelfs aan haar arm weer naar binnen haalt. Een dans over blijven en vertrekken. Tenslotte geeft ook Wendela het op. Amélie ziet haar verdwijnen en op het moment dat ze zelf wil weggaan, hoort ze het geluid van een startende sportwagen. De motor kucht, hapert, knalt.

En dan blijkt dat ze dieper betrokken is geraakt bij de bewoners van de villa dan ze zich tot op dat moment realiseert. Natuurlijk mag Wendela niet in haar sportwagen stappen! Iedereen weet waar die rit eindigt: in een ravijn. De vuurgeest vraagt haar waar ze zich in vredesnaam druk over maakt?

Het is voor spoken de normaalste zaak van de wereld om alsmaar de belangrijkste momenten uit hun levens opnieuw te beleven. Je hebt de piraat en zijn scheepsjongen Barrel toch ontmoet? Die doen dat ook. Voor wie het maar wil zien en horen. Dus? No worries! aldus de vuurgeest. Maar Amélie wil daar niets over horen. Gravin Wendela mag niet opnieuw in een ravijn storten. Ze besluit te blijven. Bij haar aanhankelijke wolf, haar humoristische huishoudster, haar excentrieke butler, de flamboyante vuurgeest, de aandoenlijke Barrel en vooruit: die grommende kapitein neemt ze op de koop toe. En natuurlijk haar familie, het meest levenslustige geest van allemaal: gravin Wendela.

Het geluid van de motor stopt. De sportwagen vertrekt niet. En dat geldt zeker voor Amélie die ondanks de gezonken schat haar hart aan de villa en haar bewoners heeft verloren. En dan blijkt butler François nog een verrassing in petto te hebben. Met een plumeau veegt hij het stof van de kroonluchter die schuin boven de monumentale spiegel hangt en wijst Amélie op de opvallende glinstering van de ogenschijnlijk glazen stenen. ‘Zal ik ze dan maar in een kistje doen, mevrouw?’, vraagt hij haar. Amélie kijkt even naar de kroonluchter en antwoordt: ‘Ach, laat maar hangen, François’.

Leeftijdsadvies: 6+

Er zijn nog kaarten te boeken via www.mozaiekwijchen.nl  
Datum: zaterdag 21 oktober 2023. Tijd: 15.00 uur. Familievoorstelling. Prijs: €7,50.