Een kleine kriebel: 'Wereldweekend'

Van onze redactie
27 juni 2015
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.

Wereldweekend

Een aarzelend zonnetje verwarmde het natte gras en de nog nadruipende bomen. In de vijver gaven de kikkers hun concert, terwijl op de achtergrond het geluid van kippen en schapen zorgden voor een bijna pastorale sfeer. Uit de geopende deuren golfden hoge vrouwen- en mannenstemmen, ondersteund door cornetto’s, gamba’s en een trombone. Met de ogen dicht en de oren open liet het paradijs zich even voelen. Het “Lauda” van Rosenmüller was zelden beter op zijn plek geweest.

Twee keer per jaar, in het voorjaar en tegen de winter aan, verzamelt zich een groep zangers en musici gedurende een weekend in het Friese Burgum. Mensen uit alle windstreken en soms ook van over de grenzen, die één gezamenlijke passie hebben: de oude muziek, gecomponeerd tussen pakweg 1550 en 1650. Tijdens een weekend maken ze zich enkele muziekstukken uit die periode eigen. En dat klinkt misschien simpel, maar het is keihard werken. Elke noot, elk woord wordt geladen met het passende gevoel. Als het over stromend water gaat, moet het ook klinken als stromend water.

Door één van die fraaie spelingen van het lot kwam ik enkele jaren geleden in contact met de organisatoren van dit halfjaarlijks feestje voor de liefhebbers en sinds die tijd maak ik me nuttig door mee te helpen in de verzorging: koffie, thee, ontbijt, lunch, avondeten. Tussendoor ben ik getuige van een uniek groeiproces. Op vrijdagavond komen zo’n 25 individuen samen, die zich vervolgens uur na uur, noot na noot, iets eigen te maken dat ze alleen samen kunnen. Stemmen en klanken voegen ze samen, smelten zij aaneen. Zoals een alchemist verschillende grondstoffen gebruikt om er uiteindelijk een kostbaar materiaal van te maken. Ieder levert een bezielde bijdrage; alleen samen bereiken ze het eindresultaat.

In Burgum is dat eindresultaat een concert in de eeuwenoude kerk daar. Maar daar gaat het de deelnemers niet om. Het concert is niet het doel; de weg er naartoe, daar gaat het ze om. Of om de Griekse dichter Kavafis nog maar eens te citeren: niet de bestemming is het doel, maar het gaat om de weg er naartoe. En die weg kun je alleen samen met anderen afleggen.

Na afloop van het concert, of ‘toonmoment’, wordt er nog even nagekletst, teruggeblikt, gelachen en inwendig gevloekt op toch die ene misser. Daarna gaat ieder weer zijn en haar weg terug. Naar Brabant, Amsterdam, Utrecht, Brussel, Ipswich. De muziek blijft nog even hangen.


Peter Droste

Dit bericht delen:

Advertenties