Een kleine kriebel: 'Trotteldom'

In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wijchensnieuws - de krant' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.

Trotteldom

Soms komt het inzicht door een lampje dat niet brandt. Zoals onlangs. Ik naderde een voorrangsweg en zag van links een auto naderen. Omdat de automobilist niet aangaf af te zullen slaan, wachtte ik keurig op mijn beurt. Dat was niet nodig, want de automobilist sloeg wel af. Ik had dus voor niks gewacht. Op zich geen ramp, want in die paar seconden had ik vast geen ontdekking gedaan die de wereld verlossing bracht en mij de Nobelprijs. Maar het leverde wel een gedachte op.

Richtingaanwijzers zijn niet meer in. Dat was me al vaker opgevallen. Mensen slaan steeds vaker links- dan wel rechtsaf, zonder even de medeweggebruikers op te hoogte te brengen van dit voornemen. Wellicht kan Volkswagen, in haar onstuitbare creativiteit, nog eens een uitklapbare middelvinger installeren in de nieuwste modellen. Onze samenleving in microformaat. We doen maar wat in ons hoofd opkomt en of dat wat betekent voor de anderen? Who cares?

Trotteldom. Vraag me niet waarom, maar bij het langzaam optrekken schoot één van de klassieke verhalen van Marten Toonder mij door het hoofd. Heer Bommel raakt verzeild op een eiland waar de bevolking geteisterd wordt door het monster Trotteldom. Het monster heeft zo ongeveer het halve eiland verwoest en kan op de meest onverwachte momenten weer opduiken, om een spoor van vernieling te trekken over het treurige eiland. De bewoners zijn zo bevangen door angst dat ze nergens anders meer mee bezig zijn. Vanuit die angst hebben ze ook alle bibliotheken afgeschaft. Want wie leest er nog een boek als er elk moment een monster op kan duiken? Heer Bommel zou geen heer zijn als hij zich niet inzette om het monster te bestrijden. Maar uiteindelijk blijken het de bewoners zelf te zijn die het monster vormen, in aanvallen van collectieve razernij. Zij verwoesten zichzelf, om de ander te bestrijden.

Onwillekeurig gingen mijn gedachten - want ja, autorijden is niet altijd even spannend - uit naar de methoden die sommige Nederlanders hanteren om vluchtelingen te weren: bestuurders en hun kinderen bedreigen, ruiten ingooien, varkenskoppen ophangen, tot openlijk geweld aan toe. En dat allemaal omdat ze vrezen dat de vluchtelingen de veiligheid in gevaar brengen. Tot nog toe zijn de tegenstanders gevaarlijker gebleken. Ja, we zijn soms ons gevoel voor richting wat kwijt. De ander. Dat zijn we toch vaak zelf.

Peter Droste