Een kleine kriebel: 'God, Trump en zelf'
Van onze redactie
20 maart 2016
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
God, Trump en zelf
Nederland is een ongelovig land; Trump wordt de volgende president van de Verenigde Staten; en vrouwen gebruiken per dag 20.000 woorden, terwijl mannen zich ‘beperken’ tot 7.000. Zo staat de wereld er voor. Dat geeft te denken. Maar wat precies?
In den beginne was er het geloof. Voor alles wat we niet begrepen, zochten we een verklaring buiten onszelf en zetten daar het etiket ‘god’ of ‘goden’ op. Want er was een tijd dat we niet keken op een godje meer of minder. Geheel volgens het kapitalistische principe ontstonden er echter links en recht monopolistische godsdiensten die elke andere godsdienst probeerden uit te roeien of desnoods over te nemen. Een religieuze fusie als het ware. Maar met de groei van kennis was er steeds minder onverklaarbaar, zodat de rol van God, Allah en Shiva steeds kleiner werd. Zo klein dat er alleen nog maar een esotherisch walmpje overbleef dat we af en toe proberen in te ademen.
Daarvoor heb je geen kerkgebouw meer nodig, maar vooral een plek voor jezelf, als het ware, om jezelf te ontdekken in het Al, zal ik maar zeggen. Of zo iets. Met andere woorden: we gingen op zoek naar het godje in onszelf, zetten onszelf op het zelfgemetselde altaar. Dat altaar delen we graag, op Facebook, Instagram, Linkedin, waar we dagelijks onze eigen eredienst opvoeren. Onze schare volgelingen juicht elke oprisping toe middels hartjes en opgestoken duimen, waardoor we ook zelf steeds meer geloven dat we wat voorstellen.
Helaas zijn er dan weer die demonen uit het verleden die roet in het, overigens prachtig gefotografeerde, eten gooien: de politici. Zij confronteren ons af en toe met besluiten waar we het niet mee eens zijn. Sterker nog: ze hebben ons niks gevraagd. Althans: ze hebben ons niet opgezocht in onze eigen tempel. Ja, waarschijnlijk hebben ze een stukje geplaatst in een krantje. Maar god nog aan toe: een papieren krant, dat is wel heel erg 2015. Nee, die politici zijn niet meer van deze tijd.
En zie daar: daar staat een politicus op die dat ook zegt. Die bovendien nog zegt dat hij alle problemen van het hele land kan en gaat oplossen. Hoe? Ach, details. Niet boeiend. Saai zelfs. Vertrouw hem nou maar en dan komt alles goed. In de VS heet deze verlosser Trump. Dat staat ook met hele grote letters op zijn vliegtuig, zijn gebouwen en op alle andere uitingen van zijn geloof in zichzelf. Maar eigenlijk zou elk land zo’n verlosser verdienen. Zodat we zelf lekker verder gaan met ons geloof in onszelf.
Maar dat verschil in woordgebruik dan? Geen idee, maar het zal er vast mee te maken hebben, ergens, weet je wel….
Peter Droste
God, Trump en zelf
Nederland is een ongelovig land; Trump wordt de volgende president van de Verenigde Staten; en vrouwen gebruiken per dag 20.000 woorden, terwijl mannen zich ‘beperken’ tot 7.000. Zo staat de wereld er voor. Dat geeft te denken. Maar wat precies?
In den beginne was er het geloof. Voor alles wat we niet begrepen, zochten we een verklaring buiten onszelf en zetten daar het etiket ‘god’ of ‘goden’ op. Want er was een tijd dat we niet keken op een godje meer of minder. Geheel volgens het kapitalistische principe ontstonden er echter links en recht monopolistische godsdiensten die elke andere godsdienst probeerden uit te roeien of desnoods over te nemen. Een religieuze fusie als het ware. Maar met de groei van kennis was er steeds minder onverklaarbaar, zodat de rol van God, Allah en Shiva steeds kleiner werd. Zo klein dat er alleen nog maar een esotherisch walmpje overbleef dat we af en toe proberen in te ademen.
Daarvoor heb je geen kerkgebouw meer nodig, maar vooral een plek voor jezelf, als het ware, om jezelf te ontdekken in het Al, zal ik maar zeggen. Of zo iets. Met andere woorden: we gingen op zoek naar het godje in onszelf, zetten onszelf op het zelfgemetselde altaar. Dat altaar delen we graag, op Facebook, Instagram, Linkedin, waar we dagelijks onze eigen eredienst opvoeren. Onze schare volgelingen juicht elke oprisping toe middels hartjes en opgestoken duimen, waardoor we ook zelf steeds meer geloven dat we wat voorstellen.
Helaas zijn er dan weer die demonen uit het verleden die roet in het, overigens prachtig gefotografeerde, eten gooien: de politici. Zij confronteren ons af en toe met besluiten waar we het niet mee eens zijn. Sterker nog: ze hebben ons niks gevraagd. Althans: ze hebben ons niet opgezocht in onze eigen tempel. Ja, waarschijnlijk hebben ze een stukje geplaatst in een krantje. Maar god nog aan toe: een papieren krant, dat is wel heel erg 2015. Nee, die politici zijn niet meer van deze tijd.
En zie daar: daar staat een politicus op die dat ook zegt. Die bovendien nog zegt dat hij alle problemen van het hele land kan en gaat oplossen. Hoe? Ach, details. Niet boeiend. Saai zelfs. Vertrouw hem nou maar en dan komt alles goed. In de VS heet deze verlosser Trump. Dat staat ook met hele grote letters op zijn vliegtuig, zijn gebouwen en op alle andere uitingen van zijn geloof in zichzelf. Maar eigenlijk zou elk land zo’n verlosser verdienen. Zodat we zelf lekker verder gaan met ons geloof in onszelf.
Maar dat verschil in woordgebruik dan? Geen idee, maar het zal er vast mee te maken hebben, ergens, weet je wel….
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
