Column: 'Vooruitgang?'
Van onze redactie
12 december 2015
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Geret Remkus zijn column.
Vooruitgang?
k heb al eens geschreven over mijn twee zoons. Beiden hebben en hadden een wat bijzondere hobby, de ene filmt alles wat los en vast zit en de ander jaagt achter de hulpdiensten aan om al dan niet spectaculaire foto's te maken van 112-situaties.
Die hobby's beginnen steeds professionelere vormen aan te nemen. Het videoproductiebedrijf van mijn oudste zoon loopt als een trein, dankzij het enorme enthousiasme en de geleverde kwaliteit door hem en zijn compagnon. De jongste is niet minder enthousiast, op zijn manier, en werd onlangs ingelijfd door een mediabedrijf, wat hem al zo'n drie jaar op het ‘verlanglijstje’ had staan. Toch knap als je bedenkt dat hij momenteel pas 18 jaar is. Zelf ziet hij het nog steeds als een hobby en ambieert een ander beroep, waar hij ook nog ijverig voor aan het leren is. Hoe dan ook, feit is dat ze zich, ondanks de moeilijke periode rondom de scheiding van hun ouders, prima staande hebben weten te houden. Ik ben dan ook enorm trots op die twee kanjers en zie hun toekomst vol vertrouwen tegemoet.
Door mijn nieuwe situatie zie ik ze iets minder vaak, ik woon nu eenmaal niet meer in de buurt. Als ze dan op visite zijn word ik meestal overspoeld door een tsunami van nieuwtjes en belevenissen. Ik vroeg me dan ook af waarom ze niet regelmatig even bellen om bij te kletsen. Nou, op de eerste plaats denk ik omdat het geen meiden zijn. Maar onlangs las ik ook dat de jeugd sowieso steeds minder belt. Dit komt door het what's-appgedrag. Men is zo gewend aan het ‘appen’, dat het gewoon niet meer in ze opkomt om daadwerkelijk te bellen. Men is het als het ware aan het verleren. Als je iemand ‘live’ spreekt krijg je ook rechtstreekse interactie en is er dus geen extra bedenktijd voor een reactie.
Een berichtje sturen is dus veiliger en aldus wordt de beldrempel daardoor steeds groter, er zou zelfs al sprake zijn van een zekere ‘belfobie’ bij deze of gene. Ongelooflijk maar waar, Er blijken al gevallen bekend te zijn van beëindigde relaties door middel van slechts een what's-appberichtje. Waar gaat dit allemaal naartoe?
Over een aantal jaren wordt een baby geboren waarvan meteen het dna en stamcellen worden opgeslagen in een databank. Van tevoren is bepaald of het een jongetje of meisje moest worden. Geboortekaartjes worden alleen nog gegroepsappt. Kraamvisite gaat via een webcam en eventuele cadeautjes worden door een koerier bezorgd.
Kanker is tegen die tijd een onschuldige ziekte die eenvoudig met medicijnen te behandelen is. Op standaard momenten tijdens het leven worden er kunstorganen, -heupen en dergelijke gekweekt dan wel 3D-geprint, welke worden opgeslagen als een soort reserveonderdelen, voor het geval dat.
Tijdens elk toiletbezoek worden onze uitwerpselen en urine standaard gecheckt op tal van enge en minder enge ziektes, uitslagen gaan rechtstreeks naar een medisch centrum evenals die van diverse scans die dagelijks ongemerkt door onze smartwatch worden uitgevoerd.
Via een webcamsessie met een een arts ontvangen we eventueel een diagnose en nadere info. Eventuele medicijnen worden uiteraard door een koerier bezorgd. We hoeven hier niet voor thuis te zijn, want inmiddels heeft iedere woning standaard een pakketopvangkluis waarin alle pakketten kunnen worden gedeponeerd. We scannen ze zelf voor acceptatie binnen een gestelde termijn, zo niet vallen ze door naar de ophaalkluis die regelmatig door een ophaalservice wordt geleegd.
De gemiddelde leeftijd is intussen 120 jaar en de pensioenleeftijd 100. Onderwijs vindt alleen nog plaats via internet. Werken doen we voor een groot deel ook vanaf thuis. Tijdens het leven kijken we gemiddeld nog zo'n 10 mensen recht in de ogen.
Soms overdrijf ik, hopelijk nu ook.
Geret Remkus
Vooruitgang?
k heb al eens geschreven over mijn twee zoons. Beiden hebben en hadden een wat bijzondere hobby, de ene filmt alles wat los en vast zit en de ander jaagt achter de hulpdiensten aan om al dan niet spectaculaire foto's te maken van 112-situaties.
Die hobby's beginnen steeds professionelere vormen aan te nemen. Het videoproductiebedrijf van mijn oudste zoon loopt als een trein, dankzij het enorme enthousiasme en de geleverde kwaliteit door hem en zijn compagnon. De jongste is niet minder enthousiast, op zijn manier, en werd onlangs ingelijfd door een mediabedrijf, wat hem al zo'n drie jaar op het ‘verlanglijstje’ had staan. Toch knap als je bedenkt dat hij momenteel pas 18 jaar is. Zelf ziet hij het nog steeds als een hobby en ambieert een ander beroep, waar hij ook nog ijverig voor aan het leren is. Hoe dan ook, feit is dat ze zich, ondanks de moeilijke periode rondom de scheiding van hun ouders, prima staande hebben weten te houden. Ik ben dan ook enorm trots op die twee kanjers en zie hun toekomst vol vertrouwen tegemoet.
Door mijn nieuwe situatie zie ik ze iets minder vaak, ik woon nu eenmaal niet meer in de buurt. Als ze dan op visite zijn word ik meestal overspoeld door een tsunami van nieuwtjes en belevenissen. Ik vroeg me dan ook af waarom ze niet regelmatig even bellen om bij te kletsen. Nou, op de eerste plaats denk ik omdat het geen meiden zijn. Maar onlangs las ik ook dat de jeugd sowieso steeds minder belt. Dit komt door het what's-appgedrag. Men is zo gewend aan het ‘appen’, dat het gewoon niet meer in ze opkomt om daadwerkelijk te bellen. Men is het als het ware aan het verleren. Als je iemand ‘live’ spreekt krijg je ook rechtstreekse interactie en is er dus geen extra bedenktijd voor een reactie.
Een berichtje sturen is dus veiliger en aldus wordt de beldrempel daardoor steeds groter, er zou zelfs al sprake zijn van een zekere ‘belfobie’ bij deze of gene. Ongelooflijk maar waar, Er blijken al gevallen bekend te zijn van beëindigde relaties door middel van slechts een what's-appberichtje. Waar gaat dit allemaal naartoe?
Over een aantal jaren wordt een baby geboren waarvan meteen het dna en stamcellen worden opgeslagen in een databank. Van tevoren is bepaald of het een jongetje of meisje moest worden. Geboortekaartjes worden alleen nog gegroepsappt. Kraamvisite gaat via een webcam en eventuele cadeautjes worden door een koerier bezorgd.
Kanker is tegen die tijd een onschuldige ziekte die eenvoudig met medicijnen te behandelen is. Op standaard momenten tijdens het leven worden er kunstorganen, -heupen en dergelijke gekweekt dan wel 3D-geprint, welke worden opgeslagen als een soort reserveonderdelen, voor het geval dat.
Tijdens elk toiletbezoek worden onze uitwerpselen en urine standaard gecheckt op tal van enge en minder enge ziektes, uitslagen gaan rechtstreeks naar een medisch centrum evenals die van diverse scans die dagelijks ongemerkt door onze smartwatch worden uitgevoerd.
Via een webcamsessie met een een arts ontvangen we eventueel een diagnose en nadere info. Eventuele medicijnen worden uiteraard door een koerier bezorgd. We hoeven hier niet voor thuis te zijn, want inmiddels heeft iedere woning standaard een pakketopvangkluis waarin alle pakketten kunnen worden gedeponeerd. We scannen ze zelf voor acceptatie binnen een gestelde termijn, zo niet vallen ze door naar de ophaalkluis die regelmatig door een ophaalservice wordt geleegd.
De gemiddelde leeftijd is intussen 120 jaar en de pensioenleeftijd 100. Onderwijs vindt alleen nog plaats via internet. Werken doen we voor een groot deel ook vanaf thuis. Tijdens het leven kijken we gemiddeld nog zo'n 10 mensen recht in de ogen.
Soms overdrijf ik, hopelijk nu ook.
Geret Remkus
Dit bericht delen:
Advertenties
