Column: 'Essen'
Van onze redactie
20 februari 2016
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Geret Remkus zijn column.
Essen
Zo dan nu en dan wippen we even de grens over om in de Nederlandse enclave Kranenburg een hapje te eten. Hapje is in dit geval een typisch geval van understatement. Er is daar een etablissement waar je voor zo'n veertig euro met twee personen je buik zo rond eet, dat je op de vraag “Hat's geschmeckt?”, alleen nog maar je duim kunt opsteken, praten zonder te puffen is het eerste uur namelijk niet meer mogelijk.
Contant geld bij je hebben is dan ook van levensbelang, pinnen kennen ze hier namelijk niet. Het is mij, zoals velen, al eens overkomen dat ik om af te rekenen eerst naar de geldautomaat verderop in het dorp moest lopen om cash te halen, hier zit je met zo’n volle buit niet op te wachten.
Uiteraard zijn schnitzels het paradepaardje, zoals het een echt Duits schnell-restaurant betaamt. Doorgaans hebben ze de afmeting van een deurmat en toch kun je ze bijna niet vinden onder de berg frites en champignons dan wel asperges of salade. Mijn vrouw en ik zitten dan eerst gezellig tegenover elkaar te keuvelen tot het eten wordt gebracht. In plaats van “Eet smakelijk”, zeggen we dan “Auf wiedersehen” en moeten we ongeveer een kwartier doorschranzen voordat we elkaar weer kunnen zien. Een beetje moe, maar voldaan, kijken we elkaar dan met grote ogen en malende monden aan.
Het wachten is dan op het moment van de eerste overgave: wie legt als eerst het bestek naast de bord om even bij te komen en vervolgens even later weer een doorstart te maken, tegen beter weten in? Meestal ben ik dat niet, ik neem slechts tussendoor wat drinkpauzes, de Duitse halveliters bier moeten per slot van rekening ook worden weggewerkt. Toch gek dat in veel landen porties en glazen zoveel groter zijn dan in de Hollandse horeca. Komt dit dan toch voort uit onze gierige cultuur? Het kan bijna niet anders.
Aan de andere kant kan ik toch ook niet zeggen dat we in Nederland veel calorieën tekort komen met z’n allen. Dit overdenkende, schiet mij ook een oud cliché-mopje te binnen: waarom de praatpalen langs de snelweg in Duitsland breder zouden zijn die die bij ons, "anders passen die dikke Duitse koppen er niet tussen". Maar goed dat die palen niet meer bestaan en nu snap ik ook waarom de Nederlandse smartphone's steeds groter worden. Hoe dan ook, mij bevalt het wel, liever teveel dan te weinig als ik uit ga eten, kan ik het altijd nog laten staan... theoretisch.
Geret Remkus
Essen
Zo dan nu en dan wippen we even de grens over om in de Nederlandse enclave Kranenburg een hapje te eten. Hapje is in dit geval een typisch geval van understatement. Er is daar een etablissement waar je voor zo'n veertig euro met twee personen je buik zo rond eet, dat je op de vraag “Hat's geschmeckt?”, alleen nog maar je duim kunt opsteken, praten zonder te puffen is het eerste uur namelijk niet meer mogelijk.
Contant geld bij je hebben is dan ook van levensbelang, pinnen kennen ze hier namelijk niet. Het is mij, zoals velen, al eens overkomen dat ik om af te rekenen eerst naar de geldautomaat verderop in het dorp moest lopen om cash te halen, hier zit je met zo’n volle buit niet op te wachten.
Uiteraard zijn schnitzels het paradepaardje, zoals het een echt Duits schnell-restaurant betaamt. Doorgaans hebben ze de afmeting van een deurmat en toch kun je ze bijna niet vinden onder de berg frites en champignons dan wel asperges of salade. Mijn vrouw en ik zitten dan eerst gezellig tegenover elkaar te keuvelen tot het eten wordt gebracht. In plaats van “Eet smakelijk”, zeggen we dan “Auf wiedersehen” en moeten we ongeveer een kwartier doorschranzen voordat we elkaar weer kunnen zien. Een beetje moe, maar voldaan, kijken we elkaar dan met grote ogen en malende monden aan.
Het wachten is dan op het moment van de eerste overgave: wie legt als eerst het bestek naast de bord om even bij te komen en vervolgens even later weer een doorstart te maken, tegen beter weten in? Meestal ben ik dat niet, ik neem slechts tussendoor wat drinkpauzes, de Duitse halveliters bier moeten per slot van rekening ook worden weggewerkt. Toch gek dat in veel landen porties en glazen zoveel groter zijn dan in de Hollandse horeca. Komt dit dan toch voort uit onze gierige cultuur? Het kan bijna niet anders.
Aan de andere kant kan ik toch ook niet zeggen dat we in Nederland veel calorieën tekort komen met z’n allen. Dit overdenkende, schiet mij ook een oud cliché-mopje te binnen: waarom de praatpalen langs de snelweg in Duitsland breder zouden zijn die die bij ons, "anders passen die dikke Duitse koppen er niet tussen". Maar goed dat die palen niet meer bestaan en nu snap ik ook waarom de Nederlandse smartphone's steeds groter worden. Hoe dan ook, mij bevalt het wel, liever teveel dan te weinig als ik uit ga eten, kan ik het altijd nog laten staan... theoretisch.
Geret Remkus
Dit bericht delen:
Advertenties
