Column: 'De tand'
Van onze redactie
15 juli 2015
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Geret Remkus zijn column.
De tand
Mijn collega kwam ’s morgens op het werk met een beetje een bedrukt gezicht. Omdat we beiden vroege dienst hadden, was er verder nog niemand op de afdeling. “Nu is er toch iets raars gebeurd”, begon hij. “Ik heb vroeger een ongeluk gehad met mijn fiets en sindsdien een stifttand. Toen ik vanmorgen wakker werd, was die weg en nergens meer te vinden. Ik heb hem denk ik ingeslikt.” Meteen zag ik ook het zwarte gat in zijn bovengebit. “Ik durf bijna niet te praten of lachen.” Ik vroeg waarom hij überhaupt gekomen was en niet eerst naar de tandarts gegaan. Ik kon me namelijk indenken hoe vervelend en genant zoiets is.
Dat lachen zou trouwens wel meevallen, daar was weinig reden voor. “Tja, ze zijn zo vroeg nog niet open, maar ik heb wel al een mailtje gestuurd.”
Langzaam druppelden ook de andere collega’s binnen, die stuk voor stuk door hem werden ingelicht, waarschijnlijk onder het motto ‘voordat ik allerlei rare en vervelende reacties krijg’. Iedereen was vol begrip en medeleven en niemand lachte hem uit... in eerste instantie.
Op een gegeven moment vroeg hij of een bepaalde collega wel aanwezig zou zijn, zodat hij in de gelegenheid zou zijn om ’s middags naar de tandarts te gaan. Ik zei: “Ja hoor, geen probleem”, daar quasi onschuldig aan toevoegend: “Moet hij maar een tandje bijzetten.”
Toen hij hier zelf smakelijk om kon lachen, was dit het startsein voor een hele reeks leuke en leuk bedoelde woorspelingen en grappen van de andere collega’s: “Moet je een stukkie kauwgom lenen, kun je het gat opvullen?”; “We zullen onze tanden er wel even inzetten.”: “Oog om oog, tand om tand.”; “Bijt je tanden er niet op stuk.”
Afijn, je snapt ‘m al, kantoorhumor van de bovenste plank dus...
Gelukkig kon de tandarts het diezelfde middag nog herstellen en zat hij de volgende dag weer met zijn mond vol tanden.
’t Was dus even doorbijten, maar toen ging iedereen weer gewoon zijn vertrouwde, brave, saaie gangetje.
Geret Remkus
De tand
Mijn collega kwam ’s morgens op het werk met een beetje een bedrukt gezicht. Omdat we beiden vroege dienst hadden, was er verder nog niemand op de afdeling. “Nu is er toch iets raars gebeurd”, begon hij. “Ik heb vroeger een ongeluk gehad met mijn fiets en sindsdien een stifttand. Toen ik vanmorgen wakker werd, was die weg en nergens meer te vinden. Ik heb hem denk ik ingeslikt.” Meteen zag ik ook het zwarte gat in zijn bovengebit. “Ik durf bijna niet te praten of lachen.” Ik vroeg waarom hij überhaupt gekomen was en niet eerst naar de tandarts gegaan. Ik kon me namelijk indenken hoe vervelend en genant zoiets is.
Dat lachen zou trouwens wel meevallen, daar was weinig reden voor. “Tja, ze zijn zo vroeg nog niet open, maar ik heb wel al een mailtje gestuurd.”
Langzaam druppelden ook de andere collega’s binnen, die stuk voor stuk door hem werden ingelicht, waarschijnlijk onder het motto ‘voordat ik allerlei rare en vervelende reacties krijg’. Iedereen was vol begrip en medeleven en niemand lachte hem uit... in eerste instantie.
Op een gegeven moment vroeg hij of een bepaalde collega wel aanwezig zou zijn, zodat hij in de gelegenheid zou zijn om ’s middags naar de tandarts te gaan. Ik zei: “Ja hoor, geen probleem”, daar quasi onschuldig aan toevoegend: “Moet hij maar een tandje bijzetten.”
Toen hij hier zelf smakelijk om kon lachen, was dit het startsein voor een hele reeks leuke en leuk bedoelde woorspelingen en grappen van de andere collega’s: “Moet je een stukkie kauwgom lenen, kun je het gat opvullen?”; “We zullen onze tanden er wel even inzetten.”: “Oog om oog, tand om tand.”; “Bijt je tanden er niet op stuk.”
Afijn, je snapt ‘m al, kantoorhumor van de bovenste plank dus...
Gelukkig kon de tandarts het diezelfde middag nog herstellen en zat hij de volgende dag weer met zijn mond vol tanden.
’t Was dus even doorbijten, maar toen ging iedereen weer gewoon zijn vertrouwde, brave, saaie gangetje.
Geret Remkus
Dit bericht delen:
Advertenties
